3628718207 Virtual Museum - Broń XX wieku - Bagnet 6H3 [ros. „6X3”] do kbk AKM Virtual Museum - Broń XX wieku - Bagnet 6H3 [ros. „6X3”] do kbk AKM
Broń XX wieku
Bagnet 6H3 [ros. „6X3”] do kbk AKM
Odwiedzono 10 razy

Drugi typ bagnetu do karabinka systemu Kałasznikowa, wprowadzony wraz z modelem AKM.

Tło historyczne:

Wbrew późniejszej legendzie, Armia Radziecka wcale nie przyjęła karabinka Kałasznikowa AK z bezkrytycznym entuzjazmem. W toku eksploatacji, bardzo szybko zaczęto zgłaszać do niego wiele zastrzeżeń – w szczególności dotyczących zbyt dużej masy broni oraz niskiej celności. Odpowiedzią było wprowadzenie w roku 1959 zmodyfikowanej wersji, oznaczonej AKM (wariant ze składaną kolbą: AKMS).

Przy tej okazji do nowego karabinka opracowano także nowy bagnet. Z uwagi na inną konstrukcję wylotu lufy, niemożliwe stało się zakładanie dotychczasowego bagnetu 6X2. Przy okazji, zmieniono w ogóle koncepcję samego bagnetu, który w nowej postaci przystosowano do przecinania drutu (zapory z drutu kolczastego, kable telefoniczne itp.). Zmieniono także kształt i wielkość rękojeści oraz głowni, w przypadku tej drugiej wyraźnie inspirując się głowniami typu "Bowie", które pojawiły się w brytyjskich bagnetach „No. 5" oraz późniejszych "No. 7" i "No. 9".

Cechą charakterystyczną bagnetu 6X3 było także zastosowanie w jego konstrukcji rozwiązania umożliwiającego zawiasowe połączenie głowni z pochwą, dzięki czemu powstawały nożyce do cięcia drutu. W tym celu w głowni wyfrezowano owalny otwór, przez który można przełożyć sworzeń łączący, znajdujący się na końcu pochwy. Możliwe było nawet przecinanie drutu będącego pod napięciem, dzięki zastosowaniu okładzin chwytu z izolującego tworzywa sztucznego wzmocnionego włóknem szklanym (lub z termoutwardzalnego materiału AG-4) oraz dzięki częściowemu pokryciu pochwy grubą gumą. Bagnet wyposażony był także w niewielki skórzany pasek, przechodzący przez otwór u podstawy rękojeści i mocowany klamrą przez haczykowy zatrzask pod jelcem. Pasek ten miał zapobiec upuszczeniu bagnetu podczas walki wręcz, gdy trzymany był w dłoni jak nóż. Spodnia strona głowni 6X3 stanowiła zarazem piłę do cięcia drewna i stali (co nawiasem mówiąc, czyniło zeń broń "niehumanitarną" i sprowadzało na użytkownika groźbę rozstrzelania na miejscu w razie wzięcia do niewoli…). Piły tej nie posiadały jedynie bagnety produkowane na licencji w Polsce (oznaczone „6H3”).

Żabka skórzana z karabińczykiem do podwieszania pochwy i z dodatkowym zapinanym paskiem, obejmującym rękojeść bagnetu.

W ZSRR bagnety 6X3 produkowano w latach 1960 – 1964 w dwóch zakładach: w Iżewsku oraz w Tule (od roku 1965 zastąpiono je nowszą konstrukcją, oznaczoną 6X4). Ich głownie wykonywano ze stali poddanej obróbce cieplnej zwiększającej twardość, co spowodowało, że mimo solidniejszego wyglądu, były bardziej kruche i podatne na złamania niż ostrza starszych bagnetów 6X2. Wczesne bagnety 6X3 miały rękojeści w kolorze ciemnowiśniowym (laminat z włóknem szklanym). Późniejsze rękojeści, wykonane z AG-4 były pomarańczowe, co było typowe dla drugiego wariantu 6X3 produkowanego przez Iżmasz (Tulska Fabryka Broni nie produkowała bagnetów z rękojeściami z AG-4). Z kolei bagnety 6X3 produkowane na licencji (Egipt, Indie, NRD, Polska, Rumunia, Węgry), podobnie jak w przypadku wcześniejszych 6X2, z reguły miały okładziny wykonane z tworzyw sztucznych w innym kolorze (szarobrązowe, czarne) niż bagnety radzieckie. Co ciekawe i nieczęsto spotykane, oprócz karabinków AKM / AKMS, bagnety 6X3 można było założyć także do karabinów wyborowych SWD Dragunowa.

Parametry gabarytowo-masowe bagnetu:

Długość całkowita (z pochwą / bez pochwy): 335 / 278 mm

Długość głowni: 146 mm

Szerokość głowni: 30 mm

Waga (z pochwą / bez pochwy): 600 / 475 gramów

Opis eksponatu:

„Mehrzweckbajonett M1959 für die AKM”, czyli bagnet 6X3 (pol. 6H3) tzw. „I typu”, wyprodukowany na licencji w ówczesnej Niemieckiej Republice Demokratycznej, w latach 60-tych XX wieku. Bagnety te produkowane były w dwóch wytwórniach: VEB Ernst-Thälmann-Werk w Suhl oraz w VEB Geräte- und Werkzeugbau (GWB) w Wiesa. Ich specyficzną cechą były żabki w kolorze jasnoszarym (radzieckie oraz większość innych licencyjnych pozostawiano w naturalnym kolorze skóry).