Brytyjski bagnet wprowadzony do uzbrojenia w roku 1944, przeznaczony do karabinów „Rifle No. 4” oraz pistoletów maszynowych „Sten Mk 5”.
Tło historyczne
W roku 1944, wobec licznych narzekań na nadmierne wyspecjalizowanie bagnetów kłujnych „No. 4” (tzw „gwoździ”) oraz mając pierwsze pozytywne doświadczenia z bagnetami nożowymi „No. 5”, postanowiono zacząć zastępować te pierwsze nowym modelem. Ów nowy bagnet powstał w firmie Wilkinson Sword Co. Ltd, która także wyprodukowała pierwsze 1 000 egzemplarzy przeznaczonych do prób. Po ich pozytywnym zakończeniu, bagnet standaryzowano 4 kwietnia 1944 r. pod oznaczeniem „No. 7 Mk.1/L” (litera L = „Land” wskazywała na przeznaczenie bagnetu dla wojsk lądowych) i rozpoczęto jego wielkoseryjną produkcję, w której – co ciekawe - Wilkinson został zupełnie pominięty, a w której uczestniczyły cztery inne przedsiębiorstwa. Były to dwa państwowe: Royal Ordnance Factory, Newport (100 000 egzemplarzy), Royal Ordnance Factory, Poole (30 000 egzemplarzy) oraz dwa prywatne: BSA Birmingham Small Arms Ltd (25 000 egzemplarzy), Elkington & Co. Ltd, także z Birmingham (20 000 egzemplarzy). Łącznie w latach 1944 – 1948 powstało 176 000 tych bagnetów (wliczając w to przedseryjną produkcję Wilkinsona).
Konstrukcja bagnetu „No. 7” była dość niezwykła – tylna część jego rękojeści była obrotowa i blokowana zatrzaskiem. Kiedy rękojeść była w położeniu „normalnym”, żołnierz miał do swojej dyspozycji doskonały i wygodny w użyciu nóż, a po obróceniu tyłu chwytu o 180 stopni ujawniało się tulejowe gniazdo umożliwiające nasadzenie go jako bagnetu na lufę „Lee-Enfielda No. 4”, albo „Stena Mk 5”.
Niestety, dość szybko okazało się, że niewielki błąd konstrukcyjny uniemożliwił użycie nowego bagnetu z karabinami „No. 4” - z powodu wadliwie zaprojektowanego zatrzasku na rękojeści, opuszczający lufę pocisk „ocierał się” o niego i nieco wybity z toru potrafił uderzyć w pierścień na jelcu. W rezultacie bagnety „No. 7” szybko wycofano (przez pewien czas dopuszczano ich używanie z pistoletami maszynowymi „Sten Mk 5”, które strzelały inną, słabszą amunicją niż karabiny „Rifle No. 4”). Jedyną formacją, w której bagnety „No. 7” utrzymały się nieco dłużej, były elitarne pułki Gwardii. Nie wykorzystywano ich tam jednak w charakterze bagnetów bojowych, a jedynie podczas defilad, parad, ceremonialnych wart itp. – czyli wszędzie tam, gdzie liczył się efektowny widok, ale gdzie nie przewidywania użycia bojowego.
Opis eksponatu:
„Bayonet No. 7” wyprodukowany przez Elkington & Co Ltd. z Birmingham już po wojnie, najprawdopodobniej w 1946. Na głowni wyraźnie widoczne oznakowanie typu, a na rękojeści kod wytwórcy „M78”. Okładki rękojeści, o specyficznym rdzawo-brązowym kolorze wykonane są z laminatu Paxolin (produkcji firmy Tufnol z Birmingham). Pochwa identyczna, jak do bagnetów "No. 5", żabka „Pattern 1937” produkcji brytyjskiej (Barrow, Hepburn & Gale Ltd) z roku 1943 .
Długość całkowita bagnetu: 311 mm (12,2 cala)
Długość głowni: 200 mm (7,9 cala). Pierwsze półtora centymetra głowni czernione.