Radziecki czołg szybki [Быстроходный Танк] przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1935 i używany bojowo w okresie II wojny światowej, zwłaszcza w początkowym okresie.
Tło historyczne:
Czołg BT-7 opracowany został w roku 1935 w Biurze Konstrukcyjnym Charkowskiej Fabryki Parowozów (ChPZ), jako następca poprzedniego modelu BT-5. Zastosowano w nim silnik M-17 (licencyjny niemiecki silnik BMW-VI, używany już od kilku lat w radzieckim lotnictwie) w miejsce dotychczasowego silnika M-5 (który z kolei był kopią amerykańskiego Packard „Liberty”, pochodzącego jeszcze z czasów I wojny światowej). Nowy silnik miał moc większą o 100 KM, co przełożyło się na nieco większą ruchliwość czołgu, ale – co ważniejsze – był znacznie bardziej bezpieczny w eksploatacji od poprzednika, mającego tendencję do samozapłonu i pożarów.
Zmieniono także kształt kadłuba czołgu i pogrubiono jego pancerz, chociaż nadal był on odporny jedynie na pociski broni strzeleckiej. Generalnie w modelu BT-7 udało się usunąć większość wad poprzednika, co jednak nie uchroniło A. O. Firsowa (szefa Biura Konstrukcyjnego ChPZ) przed aresztowaniem w roku 1937 i rozstrzelaniem, jako "szkodnika i sabotażysty"...
Czołg BT-7 przyjęto do uzbrojenia w 1935 i w tym samym roku rozpoczęto produkcję seryjną, która trwała do roku 1940. Był to ostatni produkowany seryjnie czołg Armii Czerwonej mający możliwość poruszania się zarówno na gąsienicach, jaki i (po ich zdjęciu) na kołach. Łącznie wyprodukowano ponad 5 tysięcy egzemplarzy, przy czym do 1939 produkowano wariant z wieżą cylindryczna, taką samą jak w czołgu BT-5, a później - wariant z nowa wieżą stożkową oznaczony „mod. 1937”. Podobnie, jak w czołgu BT-5, tak i w BT-7 główne uzbrojenie stanowiła 45 mm armata przeciwpancerna „20-K” oraz sprzężony z nią 7,62 mm karabin maszynowy DT.
Następcą BT-7 na liniach produkcyjnych ChPZ (a potem i innych zakładów) został czołg T-34, w którym, opierając się na ogólnej konfiguracji wozów rodziny BT, wprowadzono kilka rewolucyjnych zmian – silnik wysokoprężny, pancerz chroniący przed ogniem ówczesnych dział przeciwpancernych oraz armatę kalibru 76,2 mm podwójnego przeznaczenia (strzelająca pociskami burzącymi oraz przeciwpancernymi).
Czołgów BT-7 użyto po raz pierwszy w starciu z Japończykami nad rzeką Chałchyn-goł (1939), następnie w "wojnie zimowej" z Finlandią (1939 - 1940), wojnie z Niemcami (w latach 1941 - 1944) i ponownie na Dalekim Wschodzie w krótkotrwałej wojnie w Mandżurii (1945). BT-7 znajdowały się także wśród jednostek Armii Czerwonej, zajmującej wschodnie tereny Polski we wrześniu 1939. Po roku 1945 czołgi te ostatecznie wycofano z uzbrojenia.
Opis eksponatu:
Czołg BT-7 mod. 1937 (ze stożkową wieżą) z niezidentyfikowanej jednostki Armii Czerwonej. Czołg ten brał udział w radzieckiej agresji na Polskę w drugiej połowie września 1939. Na archiwalnym zdjęciu uwidoczniono go podczas holowania uszkodzonego samochodu przez jedną z zajętych wiosek.
Model w skali 1/35, zestaw Eastern Express.