Polski subkarabinek na nabój pośredni 5,45 x 39 mm (egzemplarze końcowej produkcji egzemplarze dostosowano do naboju 5,56 x 45 mm i oznaczono jako wz. 90 / wz. 91) , opracowany w latach 1989 - 1990 i produkowany w latach 1991-1995.
Tło historyczne:
Karabinek "Onyks" został opracowany jak odpowiednik radzieckiej broni AKS-74U (w celu uniknięcia zakupu licencji, podobnie jak w przypadku karabinka wz. 88 "Tantal", stanowiącego odpowiednik radzieckiego AKS-74). Broń zaprojektował zespół kierowany przez inż. Bogdana Szpaderskiego. Po próbach w pododdziałach specjalnych, Wojsko Polskie nie wyraziło jednak zainteresowania "Onyksem", w związku z czym w ówczesnych Zakładach Mechanicznych "Łucznik" w Radomiu wyprodukowano zaledwie ok. 200 egzemplarzy. Część z tej puli używana była przez jednostki antyterrorystyczne Policji.
Jak podano powyżej, wygląd i konstrukcja Onyksa przypominają radziecki subkarabinek AKS-74U, niemniej jest też kilka różnic - zwłaszcza możliwość strzelania trzynabojowymi seriami przez Onyksa (inne różnice, to: kolba i sposób jej składania, celownik, urządzenie wylotowe, sposób rozkładania broni). Według niektórych informacji "Onyksy" produkowano w dwóch transzach - w latach 1991/92 (z "krótszym" celownikiem i z drewnianym łożem) oraz w 1995 (z "dłuższym" celownikiem i łożem z tworzywa sztucznego).
Opis eksponatu:
Karabinek "Onyks", egzemplarz nr ON 1X, wyprodukowany przez ZM "Łucznik" w roku 1995. Broń wycofana z uzbrojenia po wypadku (uszkodzenie zespołu lufy, rozdęcie komory zamkowej), obecnie pozbawiona cech użytkowych. Brak jest także urządzenia wylotowego.
